وَمِن کلامٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
فِي ذِکْرِ السّائِرينَ إلَى الْبَصْرَةِ لِحَرْبِهِ (عليه السلام)
فَقَدِمُوا عَلَى عُمَّالِي وَ خُزَّانِ بَيْتِ مالِ آلْمُسْلِمِينَ آلَّذِي فِي يَدَيَّ، وَعَلَى أَهْلِ مِصْرٍ، کُلُّهُمْ فِي طَاعَتِي وَ عَلَى بَيْعَتِي؛ فَشَتَّتُوا کَلِمَتَهُمْ، وَأَفْسَدُوا عَلَيَّ جَمَاعَتَهُمْ، وَ وَثَبُوا عَلَى شِيعَتِي، فَقَتَلُوا طَائِفَةً مِنْهُمْ غَدْراً؛ وَ طَائِفَةٌ عَضُّوا عَلَى أَسْيَافِهِمْ، فَضَارَبُوا بِهَا حَتَّى لَقُوا آللّهَ صَادِقِينَ.

از سخنان امام (عليه السلام) است
درباره کسانى که براى جنگ با او به سوى بصره حرکت کردند
آن ها بر کارگزاران و خزانه داران بيت المال مسلمين که در اختيار من بود وارد شدند (آنان را کشتند و بيت المال را غارت کردند) و (خيانت بزرگ ديگر آن ها اين بود که) در شهرى که تمام مردم آن در اطاعت و بيعت من بودند گام نهادند ووحدت آن ها را به هم زدند و جمعيّت آنان را به زيان من به فساد کشاندند (و به شورش واداشتند و در جنايتى ديگر) به شيعيان من حمله کردند؛ گروهى را با خدعه و نيرنگ کشتند و گروه ديگرى با شهامت دست به شمشير بردند و(دربرابر اين جنايت کاران) جنگيدند تا خدا را صادقانه ملاقات کردند.