تفسیر خطبه 137

وَمِن کَلامٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
فِي شَأْنِ طَلْحَةَ وَالزُّبَيْرِ وَفِي البَيْعَةِ لَهُ

ترجمه

از سخنان امام (عليه السلام) است
که درباره بيعت طلحه و زبير بيان فرموده است.

شرح و تفسیر

خطبه در يک نگاه
محورهاى اصلى خطبه عبارت اند از:
1. پيمان شکنى طلحه و زبير به بهانه شرکت على (عليه السلام) در قتل عثمان در حالى که خودشان مردم را بر ضدّ عثمان تحريک مى کردند.
2. نصيحت آميخته با تهديد خطاب به طلحه و زبير، تا دست از فتنه انگيزى خود بردارند و به مسلمين بپيوندند.
3. اشاره به مسئله بيعت، و اين که، من طالب حکومت نبودم، شما مردم بوديد که به اصرار، مرا وادار به پذيرش بيعت کرديد.
4. در پايان امام (عليه السلام) طلحه و زبير را نفرين مى کند؛ همان نفرينى که سرانجام دامان هر دو را گرفت.

* * *