تفسیر خطبه 143

وَمِن خُطبَةٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
فِي الاسْتِسْقَاءِ وَفِيْه تَنْبِيهُ العِبَادِ إلى وُجوبِ اسْتِغَاثَةِ رَحْمَةِ اللهِ إذا حَبَسَ عَنْهُمْ رَحْمَةَ المَطَرِ

ترجمه

از خطبه هاى امام (عليه السلام) است
که درباره طلب باران ايراد فرموده و در آن، آگاهى مى دهد که هرگاه باران از مردم گرفته شود بايد به درگاه خدا استغاثه کنند.

شرح و تفسیر

خطبه در يک نگاه
اين خطبه همان گونه که از عنوان بالا استفاده مى شود درباره طلب باران از درگاه خداوند متعال است، و دومين خطبه اى است که در نهج البلاغه در باب استسقاء ايراد شده است (خطبه اوّل خطبه 115 بود).
اين خطبه درواقع از سه بخش تشکيل شده است:
بخش اوّل، بيانگر اين حقيقت است که زمين و آسمان مطيع فرمان خدا هستند، و هر زمان اراده کند آن ها برکاتشان را در اختيار انسان ها مى گذارند، بنابراين در پشت اين عالم اسباب بايد به ذات مسبب الاسباب توجه کرد.
بخش دوم، ناظر به اين مطلب است که اعمال سوء و گناهان و معاصى سبب مى شود که درهاى خيرات به فرمان خدا بسته شود و کليد گشودن اين درها، استغفار از گناه و بازگشت به سوى پروردگار است.
در بخش سوم، به مناسبت مراسم نماز باران امام (عليه السلام) دست به دعا به درگاه خدا برمى دارد و با تعبيراتى بسيار دلنشين، موثر و پرمعنا از خدا طلب باران مى کند، بارانى پربرکت که زمين ها را سيراب و درختان را پرثمر و مردم را شادمان سازد.

* * *