خطبه در يک نگاه
در اين خطبه، امام (عليه السلام) مانند بسيارى از خطبه هاى نهج البلاغه، سخن را با حمد و ثناى الهى شروع مى کند؛ سپس در چند بخش به مسائل حسّاسى مى پردازد. در بخش اوّل، درباره عبرت گرفتن از تاريخ پيشينيان ـ که سرنوشت مشابه ما داشتندـ سخن مى گويد و ما را به اعماق تاريخ گذشته مى برد تا آينده خويش را آشکارا ببينيم و راه سعادت را پيدا کنيم.
در بخش دوم، به اهمّيّت تقوا و برگرفتن زاد و توشه از زندگى دنيا براى آخرت اشاره مى کند و هشدار مى دهد که پايان زندگى هيچ کس نمايان نيست. بکوشيد تا غافلگير نشويد.
در بخش سوم، از مراقبان الهى اعمال انسان از جمله اعضاى پيکر هر شخص و فرشتگانى که حافظان اعمال اند، ياد مى کند و آنگاه به پايان زندگى و عالم غربت قبر و خانه تنهايى و فناى دنيا و برپايى قيامت اشاره کرده، با جملات کوتاه و تکان دهنده اى در اين زمينه، خطبه را به پايان مى برد.