خطبه در يک نگاه
امام (عليه السلام) در اين خطبه بعد از حمد و ثناى الهى، به کارشکنى هاى جمعى از سرشناسان صحابه و زخم زبان هاى آن ها اشاره مى کند. اين خطبه از دو بخش تشکيل مى شود:
در بخش اوّل اشاره به تعبير بسيار زننده اى مى فرمايد که «عبدالرحمن بن عوف» يا «سعد بن ابى وقّاص» در شوراى شش نفرى عمر به امام (عليه السلام) گفت و نسبت حرص براى خلافت به آن حضرت داد و امام (عليه السلام) پاسخى شايسته به او فرمود.
در ادامه اين بخش، امام (عليه السلام) شکايت قريش و همدستان آن ها را ـ که بر ضدّ او اقدام کردند ـ به پيشگاه خدا مى برد.
در بخش دوم، داستان طلحه و زبير و جنگ جمل را پيش مى آورد و اشاره به کار بسيار زشت و بى سابقه اى که آن ها مرتکب شدند مى فرمايد که همسر پيامبر (صلي الله عليه و آله) (عايشه) را از خانه بيرون کشيدند و به لشکرگاه آوردند و از اين جا به آن جا بردند و مقام رسول الله (صلي الله عليه و آله) را بدين وسيله هتک کردند و گروه زيادى را به کشتن دادند.

* * *