همه چيز خود را به خدا بسپار
سرانجام امام (عليه السلام) در آخرين و کوتاه ترين بخش اين وصيّت نامه به فرزندش دو دستور مى دهد که همه چيز در آن دو جمع است؛ نخست مى فرمايد: «دين و دنيايت را نزد خدا به امانت بگذار»؛ (اسْتَوْدِعِ اللهَ دِينَکَ وَ دُنْيَاکَ).
سپس مى افزايد: «و از او بهترين مقدرات را براى امروز و فردا، دنيا و آخرتت بخواه و سلام بر تو»؛ (وَ اسْأَلْهُ خَيْرَ الْقَضَاءِ لَکَ فِي الْعَاجِلَةِ وَ الاْجِلَةِ، وَ الدُّنْيَا وَ الاْخِرَةِ، وَالسَّلامُ).
بديهى است که هيچ کس بهتر از خدا نمى تواند دين و دنياى انسان را حفظ کند و هيچ کس بهتر از او نمى تواند بهترين مقدرات را براى دنيا و آخرت انسان تأمين کند. او سرچشمه همه خيرات و منبع تمام برکات است و هر کس هر چه دارد از او دارد همان گونه که در قرآن مى خوانيم: (بِيَدِکَ الْخَيْرُ إِنَّکَ عَلى کُلِّ شَىْءٍ قَديرٌ)؛ «تمام خوبى ها به دست توست و تو بر هرچيزى توانايى».
شک نيست که هم دنياى انسان آفاتى دارد و هم دين انسان و البتّه آفات دين بيشتر است و اين آفات به قدرى زياد و متنوع اند که غلبه بر آن ها جز با استمداد از ذات پاک خداوند امکان پذير نيست.
و به گفته شاعر :
صد هزاران دام و دانه است اى خدا *** ما چو مرغان حريص و بى نوا
دم به دم وابسته دام نُوايم *** هر يکى گر باز و سى مرغى شويم
مى رهانى هر دمى ما را و باز *** سوى دامى مى رويم اى بى نياز
گر هزاران دام باشد هر قدم *** چون تو با مايى نباشد هيچ غم
«مولوى»