وَمِن کتابٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
إلى زِيادِ ابْنِ أَبيهِ وَهُوَ خَليفَةُ عامِلِهِ عَبْدُاللهِ بْنِ عَبّاسٍ عَلَى الْبَصْرَةِ،
وَعَبْدُاللهِ عامِلُ أميرِالْمُوْمِنينَ (عليه السلام) يَوْمَئِذٍ عَلَيْها وَعَلى کُورِ الأَهْوازِ وَفارْسٍ وَکِرْمانٍ وَغَيْرِها:
وَإِنِّي أُقْسِمُ بِاللهِ قَسَماً صَادِقاً، لَئِنْ بَلَغَنِي أَنَّکَ خُنْتَ مِنْ فَيْءِ الْمُسْلِمِينَ شَيْئاً صَغِيراً أَوْ کَبِيراً لاََشُدَّنَّ عَلَيْکَ شَدَّةً تَدَعُکَ قَلِيلَ الْوَفْرِ، ثَقِيلَ الظَّهْرِ، ضَئِيلَ الاَْمْرِ، وَالسَّلامُ.

از نامه هاى امام (عليه السلام) است
که به زياد بن ابيه، جانشين عبدالله بن عباس، فرماندار آن حضرت در بصره، نوشته است. عبدالله بن عباس در آن زمان فرماندارى بصره، اهواز، فارس، کرمان و ديگر نواحى آن جا را از طرف امام (عليه السلام) بر عهده داشت
صادقانه به خداوند سوگند ياد مى کنم! اگر به من گزارش رسد که از بيت المال مسلمين چيزى کم يا زياد، به خيانت برداشته اى آن چنان بر تو سخت مى گيرم که زندگى تو را کم بهره، سنگين بار و حقير و ذليل سازد؛ والسلام.