وَمِن کتابٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
إلى عَبْدِاللهِ بْنِ الْعَبّاسِ رَحِمَهُ اللهُ تَعالى، وَکانَ عَبْدُاللهِ يَقُولُ: «مَا انْتَفَعْتُ بِکَلامٍ بَعْدَ کَلامِ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ، کَانْتِفاعي بِهذا الْکَلامِ!»
أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ الْمَرْءَ قَدْ يَسُرُّهُ دَرْکُ مَا لَمْ يَکُنْ لِيَفُوتَهُ، وَيَسُووُهُ فَوْتُ مَا لَمْ يَکُنْ لِيُدْرِکَهُ، فَلْيَکُنْ سُرُورُکَ بِمَا نِلْتَ مِنْ آخِرَتِکَ، وَلْيَکُنْ أَسَفُکَ عَلَى مَا فَاتَکَ مِنْهَا، وَمَا نِلْتَ مِنْ دُنْيَاکَ فَلا تُکْثِرْ بِهِ فَرَحاً، وَمَا فَاتَکَ مِنْهَا فَلا تَأْسَ عَلَيْهِ جَزَعاً، وَلْيَکُنْ هَمُّکَ فِيمَا بَعْدَ الْمَوْتِ.

از نامه هاى امام (عليه السلام) است
به عبدالله بن عباس (رحمه الله) و عبدالله همواره مى گفت: پس از سخنان پيغمبر اسلام (صلي الله عليه و آله) از هيچ سخنى به اندازه اين سخن سود نبردم
اما بعد (از حمد و ثناى الهى)، انسان گاه مسرور مى شود به سبب رسيدن به چيزى که هرگز از دستش نمى رفت! و ناراحت مى شود به سبب از دست دادن چيزى که هرگز به او نمى رسيد، حال که چنين است شادى و سرور تو بايد براى چيزى باشد که در مسير آخرت به دست آورده اى و تأسف و اندوهت براى آن امور معنوى و اخروى اى باشد که از دست داده اى.
بنابراين براى آنچه از دنيا به دست آورده اى زياد خوشحال نباش و براى آنچه از دنيا از دست داده اى تأسف نخور و جزع نکن؛ تمام همّت خود را به آنچه بعد از مرگ و پايان زندگى است متوجه ساز.