وَمِنْ کَلَامٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
وَقَدْ أَرْسَلَ رَجُلا مِنْ أَصْحابِهِ، يَعْلَمُ لَهُ عِلْمُ أَحْوالِ قَوْمٍ مِنْ جُنْدِ الْکُوفَةِ، قَد هَمُّوا بِاللِّحاقِ بِالْخَوارِجِ، وَکانُوا عَلى خَوْفٍ مِنْهُ (عليه السلام)، فَلَمّا عادَ إِلَيْهِ الرَّجُلُ قالَ لَهُ: «أأمِنُوا فَقَطَنُوا، أم جَبَنُوا فَظَعَنُوا؟» فَقالَ الرَّجُلُ: بَلْ ظَعَنُوا يا أَميرَالْمُؤمنينَ. فَقالَ (عليه السلام):
بُعْدآ لَهُمْ (کَمَا بَعِدَتْ ثَمُودُ)! أَمَا لَوْ أُشْرِعَتِ آلْأَسِنَّةُ إِلَيْهِمْ، وَصُبَّتِ آلسُّيُوفُ عَلَى هَامَاتِهمْ، لَقَدْ نَدِمُوا عَلَى مَا کَانَ مِنْهُمْ. إِنَّ الشَّيْطَانَ آلْيَوْمَ قَدِ آسْتَفَلَّهُمْ، وَهُوَ غَدآ مُتَبَرِّىءٌ مِنْهُمْ، وَمُتَخَلٍّ عَنْهُمْ. فَحَسْبُهُمْ بِخُرُوجِهِمْ مِنَ آلْهُدَى، وَآرْتِکَاسِهِمْ فِي الضَّلال وَآلْعَمَى، وَصَدِّهِمْ عَنِ آلْحَقِّ، وَجِمَاحِهمْ فِي التِّيهِ.

از سخنان امام (عليه السلام) است
امام (عليه السلام) يکى از ياران خود را فرستاد تا از وضع گروهى از سپاه کوفه که تصميم داشتند به سبب ترس از آن حضرت به گروه خوارج بپيوندند، اطّلاعى کسب کند. پس از بازگشت، امام (عليه السلام) از او پرسيد: آيا احساس امنيت کردند وماندند يا ترسيدند و کوچ کردند؟ عرض کرد: اى اميرمؤمنان! ترسيدند و کوچ کردند. در اين جا امام (عليه السلام) اين سخن را ايراد فرمود:
(اين فراريان) از رحمت خدا به دور باشند همان گونه که قوم ثمود از رحمتش دور شدند، آگاه باشيد که آن ها (افراد غافل و بى خبرى هستند که) اگر نوک نيزه ها به سويشان متوجّه شود و شمشيرها بر فرقشان ببارد از گذشته خود پشيمان خواهند شد (آرى!) شيطان امروز از آن ها درخواستِ تفرقه و جدايى کرده؛ ولى فرداى قيامت از آن ها بيزارى مى جويد و خود را کنار خواهد کشيد. آن ها را همين بس که از طريق هدايت خارج شدند و به گمراهى و کورى بازگشتند. راه حق را سدّ کردند و در وادى جهل و ضلالت سرکشى نمودند.