وَمِن کلامٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
فِي وَصْفِ السَّالِکِ الطَّريقَ إلَى اللهِ سُبْحانَهُ
قَدْ أَحْيَا عَقْلَهُ، وَأَمَاتَ نَفْسَهُ، حَتَّى دَقَّ جَلِيلُهُ، وَلَطُفَ غَلِيظُهُ، وَبَرَقَ لَهُ لامِعٌ کَثِيرُ آلْبَرْقِ، فَأَبَانَ لَهُ آلطَّرِيقَ، وَ سَلَکَ بِهِ السَّبِيلَ، وَتَدَافَعَتْهُ آلْأَبْوَابُ إِلَى بَابِ السَّلامَةِ، وَ دَارِ آلْإِقَامَةِ، وَ ثَبَتَتْ رِجْلاهُ بِطُمَأْنِينَةِ بَدَنِهِ فِي قَرَارِ آلْأَمْنِ وَ آلرَّاحَةِ، بِمَا آسْتَعْمَلَ قَلْبَهُ، وَ أَرْضَى رَبَّهُ.

از سخنان امام (عليه السلام) است
که آن اوصاف پوينده راه خدا را بيان مى فرمايد
او (سالک الى الله) عقلش را زنده کرده و شهواتش را ميرانده است، تا آن جا که جسمش لاغر شده، و خشونت اخلاقش به لطافت مبدّل گشته است و برقى پرنور براى او مى درخشد، راه را براى او روشن مى سازد و او را به مسير حق (سلوک الى الله) مى برد، او (در اين مسير) پيوسته از درى به در ديگر منتقل مى شود تا به دروازه سلامت سراى جاودانى راه يابد، گام هاى او همراه با آرامش بدنش در جايگاه امن و راحت ثابت مى گردد، اين ها همه به اين دليل است که عقلش را به کار گرفته و پروردگار خويش را راضى ساخته است.