وَ مِن کِتابٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
إلى معاوية
وَأَرْدَيْتَ جِيلاً مِنَ النَّاسِ کَثِيراً؛ خَدَعْتَهُمْ بِغَيِّکَ، وَ أَلْقَيْتَهُمْ فِي مَوْجِ بَحْرِکَ، تَغْشَاهُمُ الظُّلُمَاتُ، وَ تَتَلاطَمُ بِهِمُ الشُّبُهَاتُ، فَجَازُوا عَنْ وِجْهَتِهِمْ، وَ نَکَصُوا عَلَى أَعْقَابِهِمْ، وَ تَوَلَّوْا عَلَى أَدْبَارِهِمْ، وَ عَوَّلُوا عَلَى أَحْسَابِهِمْ، إِلاَّ مَنْ فَاءَ مِنْ أَهْلِ الْبَصَائِرِ، فَإِنَّهُمْ فَارَقُوکَ بَعْدَ مَعْرِفَتِکَ، وَ هَرَبُوا إِلَى اللهِ مِنْ مُوَازَرَتِکَ، إِذْ حَمَلْتَهُمْ عَلَى الصَّعْبِ، وَ عَدَلْتَ بِهِمْ عَنِ الْقَصْدِ. فَاتَّقِ اللهَ يَا مُعَاوِيَةُ فِي نَفْسِکَ، وَ جَاذِبِ الشَّيْطَانَ قِيَادَکَ، فَإِنَّ الدُّنْيَا مُنْقَطِعَةٌ عَنْکَ، وَ الاْخِرَةَ قَرِيبَةٌ مِنْکَ، وَالسَّلامُ.

از نامه هاى امام (عليه السلام) است
به معاويه
(اى معاويه!) گروه بسيارى از مردم را به هلاکت افکندى و با گمراهى خويش آن ها را فريفتى و در امواج درياى (فتنه و فسادِ) خود انداختى به گونه اى که تاريکى ها آن ها را فراگرفت و امواج شبهات آنان را به تلاطم افکند، اين سبب شد که آن ها از حق بازگردند و به دوران گذشته (جاهليّت) روى آورند و به حق پشت کنند و (همچون عرب جاهلى) به حسب و نسب و تفاخرات قومى تکيه نمايند. مگر گروهى از روشن ضميران و اهل بصيرت که از اين راه بازگشتند، زيرا آن ها بعد از آن که تو را شناختند از تو جدا شدند و از همکارى با تو به سوى خدا شتافتند، چون تو آن ها را به کارى دشوار (که همان نبرد با حق بود) واداشته و از راه راست منحرف ساخته بودى.
اى معاويه! تقواى الهى را درباره خود پيشه کن (و از خداوند بترس) و زمام خود را از دست شيطان بازگير که دنيا به زودى از تو قطع خواهد شد و آخرت به تو نزديک است، والسلام.