وَمِن خُطبَةٍ لَهَ عَلَيهِ السَّلامُ
يَحْذَرُ مِن فِتْنَةِ الدُّنْيا
أَلاَ إِنَّ الدُّنْيَا دَارٌ؛ لاَيُسْلَمُ مِنْهَا إِلاَّ فِيهَا، وَ لاَيُنْجَى بِشَىْءٍ کَانَ لَهَا. آبْتُلِيَالنَّاسُ بِهَا فِتْنَةً، فَمَا أَخَذُوهُ مِنْهَا لَهَا أُخْرِجُوا مِنْهُ وَحُوسِبُوا عَلَيْهِ، وَ مَا أَخَذُوهُ مِنْهَا لِغَيْرِهَا قَدِمُوا عَلَيْهِ وَ أَقَامُوا فِيهِ؛ فَإِنَّهَا عِنْدَ ذَوِي الْعُقُولِ کَفَيْءِ الظِّلِّ، بَيْنَا تَرَاهُ سَابِغآ حَتَّى قَلَصَ، وَ زَائِدآ حَتَّى نَقَصَ.

از خطبه هاى امام (عليه السلام) است
که در آن مردم را از فتنه و فريب دنيا برحذر مى دارد (و از ناپايدارى آن خبر مى دهد)
بدانيد! دنيا سرايى است که جز در خودش (و از طريق بهره گيرى صحيح،) از آن سالم نتوان ماند و با امورى که مخصوصِ دنياست، از آن نجات نتوان يافت. انسان ها به وسيله آن آزمايش مى شوند، آنچه از دنيا به خاطر دنيا به دست آورند از آن جدا مى شوند و حسابِ آن را بايد پس بدهند و آنچه از دنيا براى غير اين جهان به دست آورند به آن خواهند رسيد و در آن خواهند ماند؛ چراکه دنيا در نظر خِردمندان همچون سايه بعد از زوال است؛ در حالى که آن را گسترده مى بينى ناگهان جمع مى شود و در حالى که فزونى مى يابد (با فرارسيدن شب) نقصان مى پذيرد.