وَمِن خُطبَةٍ لَهَ عَلَيهِ السَّلامُ
لَمّا عَزَمُوا عَلى بَيْعَةِ عُثْمَانَ
لَقَدْ عَلِمْتُمْ أَنِّي أَحَقُّ النَّاسِ بِهَا مِنْ غَيْرِي؛ وَ وَاللهِ لَأُسْلِمَنَّ مَا سَلِمَتْ أُمُورُ آلْمُسْلِمِينَ؛ وَلَمْ يَکُنْ فِيهَا جَوْرٌ إِلاَّ عَلَيَّ خَاصَّةً، آلْـتِـمَاسآ لِأَجْرِ ذلِکَ وَ فَضْلِهِ، وَ زُهْدآ فِيمَا تَنَا فَسْتُمُوهُ مِنْ زُخْرُفِهِ وَ زِبْرِجِهِ.

از خطبه هاى امام (عليه السلام) است
هنگامى که گروهى از مردم تصميم گرفته بودند، با عثمان بيعت کنند
شما خوب مى دانيد که من از هرکس، به امر خلافت شايسته ترم (ولى به دليل نيّات سوء خود و اين که مرا در مسير منافع شخصى خود نمى بينيد، مانع شديد) ولى به خدا سوگند! تا هنگامى که اوضاع مسلمين روبه راه باشد (و عثمان راه سلامت را پيش گيرد) و تنها به من ستم شود، سکوت اختيار مى کنم تا از اين طريق پاداش و فضل الهى را به دست آورم و دربرابر زر و زيورهايى که شما براى آن با يکديگر رقابت داريد، پارسايى ورزيده باشم.