وَمِن کَلامٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
وَقَدْ وَقَعَتْ مُشَاجَرَةٌ بَيْنَهُ وَبَيْنَ عُثْمَانَ فَقالَ الْمُغِيرَةُ بْنُ الاْخْنَسِ لِعُثْمانَ: أنَا أکْفِيکَهُ، فقالَ عليٌ (عليه السلام) لِلْمُغِيرَةِ:
يَابْنَ اللَّعِينِ الْأَبْتَرِ، وَالشَّجَرَةِ الَّتي لا أَصْلَ لَهَا وَلا فَرْعَ، أَنْتَ تَکْفِينِي؟ فَواللهِ مَا أَعَزَّ اللَّهُ مَنْ أَنْتَ نَاصِرُهُ، وَلا قَامَ مَنْ أَنْتَ مُنْهِضُهُ. آخْرُجْ عَنَّا أَبْعَدَ اللَّهُ نَوَاکَ، ثُمَّ ابْلُغْ جَهْدَکَ، فَلا أَبْقَى اللَّهُ عَلَيْکَ إنْ أَبْقَيْتَ!
از سخنان امام (عليه السلام) است
آن را زمانى ايراد فرمود که ميان آن حضرت و عثمان مشاجره اى روى داد
و «مغيرة بن اخنس» به «عثمان» گفت: من به حساب او مى رسم
و جلوى او را خواهم گرفت!
اى پسر ملعون ابتر! و اى فرزند درخت بى ريشه و شاخه! تو به حساب من مى رسى؟! به خدا سوگند! هرگز خداوند کسى را که تو ياورش باشى عزّت نمى دهد؛ و آن کس که تو دستش را بگيرى به پا نمى خيزد! از نزد ما بيرون شو! خدا مقصد تو را دور کند (و هرگز به مقصود نرسى) برو هرچه در توان دارى به کار گير، خدا تو را زنده نگذارد اگر آنچه را در توان دارى به کار نگيرى!