وَمِن کلامٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
وَقَدْ سَمِعَ قَوْمآ مِنْ أَصْحابِهِ يَسُبُّونَ أهْلَ الشَّامِ أيّامَ حَرْبِهِمْ بِصِفِّينَ
إِنِّي أَکْرَهُ لَکُمْ أَنْ تَکُونُوا سَبَّابِينَ، وَ لَکِنَّکُمْ لَوْ وَصَفْتُمْ أَعْمَالَهُمْ، وَذَکَرْتُمْ حَالَهُمْ، کانَ أَصْوَبَ فِي آلْقَوْلِ، وَ أَبْلَغَ فِي آلْعُذْرِ، وَ قُلْتُمْ مَکَانَ سَبِّکُمْ إِيَّاهُمْ: اللَّهُمَّ آحْقِنْ دِمَاءَنَا وَ دِمَاءَهُمْ، وَ أَصْلِحْ ذَاتَ بَيْنِنَا وَ بَيْنِهِمْ، وَ آهْدِهِمْ مِنْ ضَلالَتِهِمْ، حَتَّى يَعْرِفَ الْحَقَّ مَنْ جَهِلَهُ،وَ يَرْعَوِيَ عَنِ آلْغَيِّ وَ آلْعُدْوَانِ مَنْ لَهِجَ بِهِ.

از سخنان امام (عليه السلام) است
اين سخن را هنگامى ايراد فرمود که شنيد عدّه اى از اصحابش در صفّين، شاميان را دشنام مى دادند.
من دوست ندارم شما دشنام دهنده باشيد؛ ولى اگر اعمال زشتشان را شرح دهيد و احوال آن ها را بيان کنيد، به گفتار صحيح نزديک تر و براى اتمام حجّت رساتر است. شما بايد به جاى دشنام چنين مى گفتيد: پروردگارا! خون ما و آن ها را حفظ کن (و آتش جنگ را خاموش فرما) ميان ما و آن ها را اصلاح کن و آنان را از گمراهى شان خارج ساز و هدايت نما تا کسانى که جاهل اند حق را بشناسند وآن ها که گمراه اند و بر دشمنى با حق اصرار مى ورزند از آن دست بردارند و (به راه راست) بازگردند.