وَمِن کلامٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
کَلَّمَ بِهِ عَبْدَاللهِ بْنِ زِمْعَةِ، وَ هُوَ مِنْ شيعَتِهِ، وَذلِکَ أَنَّهُ قَدِمَ عَلَيْهِ فِي خِلافَتِهِ يَطْلُبُ مِنْهُ مالا، فَقَالَ (عليه السلام):
إِنَّ هذَا آلْمَالَ لَيْسَ لِي وَ لا لَکَ، وَ إِنَّمَا هُوَ فيءٌ لِلْمُسْلِمِينَ، وَ جَلْبُ أسْيَافِهِمْ، فَإِنْ شَرِکْتَهُمْ فِي حَرْبِهِمْ، کَانَ لَکَ مِثْلُ حَظِّهِمْ، وَ إِلاَّ فَجَنَاةُ أَيْدِيهِمْ لا تَکُونُ لِغَيْرِ أَفْوَاهِهِمْ.

از سخنان امام (عليه السلام) است
که به عبدالله زمعه فرمود که از شيعيان آن حضرت بود و در هنگام خلافت
امام على (عليه السلام)، نزد امام آمد و درخواست مالى کرد. امام (عليه السلام) سخنان ذيل را در
پاسخ او فرمود:
بى شک اين مال نه حق من است و نه حق تو، غنيمتى است مربوط به مسلمانانى که با شمشيرهايشان به دست آمده است، اگر تو در نبرد آنان شرکت کرده بودى سهمى همانند آنان داشتى، وگرنه دست چين آن ها براى غير دهان آنان نخواهد بود!