خطبه 239

خطبه چیست؟ خطبه یا وعظ سخنی است برای تحریک مردم به انجام یا ترک عملی از طریق تحریک عواطف و اقناع آن‌ها. در واقع در خطابه پیش از آن که اندیشه و فکر افراد مورد خطاب باشد، احساسات و عواطف آن‌ها را مخاطب قرار می‌دهند. آیین سخنوری را خطابت می‌گویند.

وَمِن خُطبَةٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
يَذْکُرُ فِيهَا آلَ مُحَمَّدٍ (صلي الله عليه و آله)
هُمْ عَيْشُ الْعِلْمِ، وَ مَوْتُ الْجَهْلِ. يُخْبِرُکُمْ حِلْمُهُمْ عَنْ عِلْمِهِمْ، وَظَاهِرُهُمْ عَنْ بَاطِنِهِمْ، وَ صَمْتُهُمْ عَنْ حِکَمِ مَنْطِقِهِمْ، لا يُخَالِفُونَ الْحَقَّ وَلا يَخْتَلِفُونَ فِيهِ. وَ هُمْ دَعَائِمُ الاِْسْلامِ، وَ وَلائِجُ الاِْعْتِصَامِ. بِهِمْ عَادَ الْحَقُّ إِلَى نِصَابِهِ، وَ انْزَاحَ الْبَاطِلُ عَنْ مُقَامِهِ، وَ انْقَطَعَ لِسَانُهُ عَنْ مَنْبِتِهِ. عَقَلُوا الدِّينَ عَقْلَ وِعَايَةٍ وَ رِعَايَةٍ، لا عَقْلَ سَمَاعٍ وَ رِوَايَةٍ. فَإِنَّ رُوَاةَ الْعِلْمِ کَثِيرٌ، وَ رُعَاتَهُ قَلِيلٌ.

از خطبه هاى امام (عليه السلام) است
که در آن درباره (فضايل) خاندان پيغمبر (صلي الله عليه و آله) سخن به ميان آورده است
آن ها (آل محمّد) مايه حيات علم و دانش، و مرگ جهل و نادانى هستند. حلم آن ها شما را از علمشان آگاه مى سازد و ظاهرشان از باطنشان و سکوتشان از منطق حکيمانه آن ها. هرگز با حق مخالفت نمى کنند و در آن اختلاف ندارند. آن ها ارکان اسلام اند (و ستون هاى دين) و محارم اسرار براى پناه گرفتن مردم. به وسيله آنان (آل محمّد) حق به اصل و جايگاه مناسب رسيد و باطل از جايگاهش کنار رفت و زبان باطل از بن کنده شد. آن ها دين را درک کرده اند، درکى توأم با نگهدارى کامل و عمل، نه فقط با شنيدن و روايت کردن، چراکه راويان علم فراوان اند و عمل کنندگان آن کم!