وَمِن کتابٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
إلى أمَراءِ الْبِلاد في مَعْنَى الصَّلاةِ
أَمَّا بَعْدُ، فَصَلُّوا بِالنَّاسِ الظُّهْرَ حَتَّى تَفِيءَ الشَّمْسُ مِنْ مَرْبِضِ الْعَنْزِ، وَصَلُّوا بِهِمُ الْعَصْرَ وَالشَّمْسُ بَيْضَاءُ حَيَّةٌ فِي عُضْوٍ مِنَ النَّهَارِ حِينَ يُسَارُ فِيهَا فَرْسَخَانِ، وَصَلُّوا بِهِمُ الْمَغْرِبَ حِينَ يُفْطِرُ الصَّائِمُ، وَيَدْفَعُ الْحَاجُّ إِلَى مِنًى، وَصَلُّوا بِهِمُ الْعِشَاءَ حِينَ يَتَوَارَى الشَّفَقُ إِلَى ثُلُثِ اللَّيْلِ، وَصَلُّوا بِهِمُ الْغَدَاةَ وَالرَّجُلُ يَعْرِفُ وَجْهَ صَاحِبِهِ، وَصَلُّوا بِهِمْ صَلاةَ أَضْعَفِهِمْ وَلا تَکُونُوا فَتَّانِينَ.

از نامه هاى امام (عليه السلام) است
به فرمانداران شهرها درباره معناى نماز (و بخشى از احکام آن)
اما بعد (از حمد و ثناى الهى)، نماز ظهر را هنگامى با مردم بخوانيد که خورشيد (از دايره نصف النهار گذشته باشد و) به اندازه خوابگاه يک بز از نصف النهار دور شده باشد، و نماز عصر را هنگامى براى آن ها به جاى آوريد که خورشيد هنوز در بخشى از روز روشن و زنده است (يعنى هنوز به زردى نگراييده) به گونه اى که بتوان تا غروب آفتاب دو فرسخ راه را طى کرد و نماز مغرب را براى آن ها هنگامى بخوانيد که روزه دار افطار مى کند و حاجى از عرفات (به سوى مشعر وسپس از آن جا) به سوى منى حرکت مى کند و نماز عشا را از وقتى که شفق پنهان مى گردد تا ثلث شب با آنان (مردم) به جا آوريد و نماز صبح را هنگامى با آن ها اقامه کنيد که انسان مى تواند صورت رفيقش را ببيند و او را بشناسد و بايد آن گونه با آن ها نماز بخوانيد که ضعيف ترين مأمومين مى توانند بخوانند و هرگز فتنه گر نباشيد (که با طول دادن نماز و دعاهاى آن، گروهى را بفريبيد و گروه ديگرى را به زحمت بيفکنيد).