وَمِن کتابٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
إلى أَهْلِ الْکُوفَةِ عِنْدَ مَسيرِهِ مِنَ الْمَدينَةِ إلَى الْبَصْرَةِ
أَمَّا بَعْدُ، فَإِنِّي خَرَجْتُ مِنْ حَيِّي هَذَا: إِمَّا ظَالِماً وَإِمَّا مَظْلُوماً؛ وَإِمَّا بَاغِياً وَإِمَّا مَبْغِيّاً عَلَيْهِ. وَإِنِّي أُذَکِّرُ اللهَ مَنْ بَلَغَهُ کِتَابِي هَذَا لَمَّا نَفَرَ إِلَيَّ، فَإِنْ کُنْتُ مُحْسِناً أَعَانَنِي، وَإِنْ کُنْتُ مُسِيئاً اسْتَعْتَبَنِي.

از نامه هاى امام (عليه السلام)
به اهل کوفه است که هنگام حرکت از مدينه به سوى بصره
براى آنان فرستاد
اما بعد (از حمد وثناى الهى)، من از طايفه و قبيله ام (اهل مدينه) خارج شدم (و به سوى بصره آمدم) در صورتى که از دو حال بيرون نيست: يا ستمکارم يا مظلوم، يا متجاوزم يا به من تجاوز شده است (به همين دليل) به خاطر خدا به تمام کسانى که نامه ام به آن ها مى رسد تأکيد مى کنم (کارى انجام ندهند) جز اين که به سوى من حرکت کنند تا اگر نيکوکارم يارى ام دهند و اگر گناهکارم مرا مورد عتاب قرار دهند (و از من بخواهند که از اين راه بازگردم).