وَمِن کلامٍ لَهَ عَلَيهِ السَّلامُ
لَمَّا قَلَّدَ مُحَمَّدَ بْنَ أبِي بَکْرٍ مِصْرَ، فَمُلِکَتْ عَلَيْهِ وَقُتِلَ
وَ قَدْ أَرَدْتُ تَوْلِيَةَ مِصْرَ هَاشِمَ بْنَ عُتْبَةَ، وَ لَوْ وَلَّيْتُهُ إِيَّاهَا لَمَّا خَلَّى لَهُمُ الْعَرْصَةَ، وَلاَ أَنْهَزَهُمُ الْفُرْصَةَ، بِلاَ ذَمٍّ لِمُحَمَّدِ بْنِ أَبِيبَکْرٍ، وَ لَقَدْ کَانَ إِلَىَّ حَبِيبآ، وَ کَانَ لِي رَبِيباً.

از سخنان امام (عليه السلام) است
که آن را پس از اين که فرمان حکومت مصر را به محمّد بن ابى بکر داد و او در صحنه مبارزه با دشمن مغلوب و کشته شد، ايراد فرمود
من مى خواستم هاشم بن عُتبه (مِرقال) را زمامدار مصر کنم و اگر او را والى آن منطقه کرده بودم، عرصه را بر آن ها (لشکر معاويه) خالى نمى گذاشت و به آن ها فرصت نمى داد (ولى فشار گروهى از افراد مانع شد) با اين حال، من محمّد بن ابى بکر را نکوهش نمى کنم، زيرا او مورد علاقه من بود و در دامان من پرورش يافت.