وَقالَ عَليهِ السَّلام
فِي سَحَرَةِ الْيَوْمِ الَّذِي ضُرِبَ فِيْهِ
مَلَکَتْنِي عَيْنِي وَ أَنَا جَالِسٌ، فَسَنَحَ لِي رَسُولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَسَلَّمَ، فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللّهِ! مَاذَا لَقِيتَ مِنْ أُمَّتِکَ مِنَ الاَْوَدِ وَ اللَّدَدِ؟ فَقَالَ: «ادْعُ عَلَيْهِمْ» فَقُلْتُ: أَبْدَلَنِي اللّهُ بِهِمْ خَيْراً مِنْهُمْ، وَ أَبْدَلَهُمْ بِي شَرّاً لَهُمْ مِنِّي.

از سخنان امام (عليه السلام) است
که در سحرگاه روزى که در آن ضربت خورد، بيان فرمود
در حالى که نشسته بودم، خواب، چشمان مرا فراگرفت؛ ناگهان رسول خدا (صلي الله عليه و آله) بر من ظاهر شد؛ عرض کردم: اى رسول خدا! چه کژى ها و عداوت ها که از امّتت ديدم. فرمود: آن ها را نفرين کن! عرض کردم: خداوند بهتر از آنان را به من دهد و به جاى من، شخص بدى را بر آن ها مسلّط کند.