مِنْ دُعَاءٍ لَهُ (عليه السلام)
مِنْ کَلِمَاتٍ کانَ (عليه السلام) يَدْعُو بِهَا
آللّهُمَّ آغْفِرْ لِي مَا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّي، فَإِنْ عُدْتُ فَعُدْ عَلَيَّ بِالْمَغْفِرَةِ. آللّهُمَّ آغْفِرْ لِي مَا وَأَيْتُ مِنْ نَفْسِي، وَ لَمْ تَجِدْ لَهُ وَفَاءً عِنْدِي. آللّهُمَّ آغْفِرْ لِي مَا تَقَرَّبْتُ بِهِ إِلَيْکَ بِلِسَاني، ثُمَّ خَالَفَهُ قَلْبِي. آللّهُمَّ آغْفِرْ لِي رَمَزَاتِ الْأَلْحَاظِ، وَ سَقَطَاتِ الْأَلْفَاظِ، وَ شَهَوَاتِ آلْجَنَانِ، وَ هَفَوَاتِ اللِّسَانِ.

از سخنان امام (عليه السلام) است
که با آن به درگاه خداوند دعا مى کرد (و سرمشق مهمّى براى مردم در آن نهفته است)
بار خدايا! آنچه تو از من به آن آگاه ترى بر من ببخشاى و اگر بار ديگر به سوى آن بازگردم، تو نيز آمرزش خود را بر من بازگردان. خداوندا! آنچه از کارهاى نيک بر آن تصميم گرفتم و بر آن عهد و پيمان بستم، ولى درباره آن، وفايى از من نديدى، بر من ببخش. خداوندا! آنچه را با زبان به تو تقرّب جستم، سپس قلبم با آن مخالفت کرد بر من ببخش. پروردگارا! نگاه هاى اشارت آميز (زيان بار) و سخنان بى فايده و خواسته هاى نابجاى دل و لغزش هاى زبان مرا عفو فرما!