وَمِن کَلامٍ لَهُ عَلَيهِ السَّلامُ
يُشِيرُ فِيْه إلى ظُلْمِ بَنِي أُمَيَّةَ
وَاللهِ لايَزَالُونَ حَتَّى لايَدَعُوا لِلّهِ مُحَرَّمآ إِلاَّ اسْتَحَلُّوهُ، وَلا عَقْدآ إِلاَّ حَلُّوهُ، وَحَتَّى لا يَبْقَى بَيْتُ مَدَرٍ وَلا وَبَرٍ إلاَّ دَخَلَهُ ظُلْمُهُمْ وَ نَبَا بِهِ سُوءُ رَعْيِهِمْ، وَحَتَّى يَقُومَ الْبَاکِيَانِ يَبْکِيَانِ: بَاکٍ يَبْکِي لِدِينِهِ، وَ بَاکٍ يَبْکِي لِدُنْيَاهُ، وَ حَتَّى تَکُونَ نُصْرَةُ أَحَدِکُمْ مِنْ أَحَدِهِمْ کَنُصْرَةِ الْعَبْدِ مِنْ سَيِّدِهِ، إذا شَهِدَ أَطَاعَهُ، وَ إِذَا غَابَ اغْتَابَهُ، وَ حَتَّى يَکُونَ أَعْظَمَکُمْ فِيهَا عَنَاءً أَحْسَنُکُمْ بِاللهِ ظَنّآ، فَإِنْ أَتَاکُمُ اللهُ بِعَافِيَةٍ فَاقْبَلُوا، وَ إِنِ ابْتُلِيتُمْ فَاصْبِرُوا، فَإِنَّ «الْعَاقَبَة لِلْمُتَّقِينَ».

از سخنان امام (عليه السلام) است
که به ستم هاى بنى اميّه اشاره مى فرمايد
به خدا سوگند! آن ها (بنى اميّه) همچنان به حکومت خود ادامه مى دهند، تا آن جاکه حرامى را باقى نمى گذارند، مگر آن که حلال بشمارند و پيمانى (از پيمان هاى الهى و مردمى) نمى ماند مگر اين که آن را مى شکنند.خانه و خيمه اى باقى نمى ماند، مگر اين که ظلم و ستمشان در آن راه مى يابد، و فساد و سوء تدبيرشان مردم را از خانه هاى خويش فرارى مى دهد. کار حکومت آن ها بدان جا مى رسد که مردم دو گروه مى شوند و هر دو گروه گريان اند: گروهى براى دينشان، و گروهى براى دنيايشان! کار به قدرى سخت مى شود که شما همچون برده اى خواهيد بود که به يارى ارباب (ظالم و ستمگرش) برمى خيزد؛ در حضور او ناگزير از اطاعت است و در غياب از او بدگويى مى کند. اين حکومت ظالم و بيدادگر تا آن جا پيش مى رود که هرکس به خدا اميدوارتر (و نزديک تر) است، بيش از همه رنج و مصيبت مى بيند. (در آن حکومت خودکامه) اگر خداوند براى شما عافيت و سلامت پيش آورد (و از اين امواج خطرناک در امان بوديد، اين نعمت الهى را) بپذيريد، (و خدا را شکر گوييد!) و اگر (طوفان حوادث شما را گرفت و) به رنج و ناراحتى گرفتار شديد، شکيبا باشيد، که «سرانجام نيک براى پرهيزکاران است!».