وَمِن دُعَاءٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
يَلْتَجِأُ إلَى اللهِ أنْ يُغْنِيَهُ
اَللَّهُمَّ صُنْ وَجْهِي بِالْيَسَارِ، وَ لا تَبْذُلْ جَاهِيَ بِالْإِقْتَارِ، فَأَسْتَرْزِقَ طَالِبِي رِزْقِکَ، وَ أَسْتَعْطِفَ شِرَارَ خَلْقِکَ، وَ أُبْتَلَى بِحَمْدِ مَنْ أَعْطَانِي، وَأُفْتَتَنَ بِذَمِّ مَنْ مَنَعَنِي، وَ أَنْتَ مِنْ وَرَاءِ ذلِکَ کُلِّهِ وَلِيُّ آلْإِعْطَاءِ وَآلْمَنْعِ؛ «إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ».

از دعاهاى امام (عليه السلام) است
در آن از خدا تقاضا مى کند که از همگان بى نيازش کند
خداوندا! آبرويم را با بى نيازى و غنا محفوظ دار و شخصيتم را براثر فقر ضايع مکن! مبادا از کسانى درخواست روزى کنم که آن ها خود، از تو روزى مى طلبند و از افراد بدکردار و پست، خواستار عطوفت و بخشش گردم وسرانجام به ستودن آن کس که به من چيزى عطا کرده، مبتلا شوم (هر چند شايسته ستايش نباشد) و به نکوهش کردن آن کس که مرا محروم ساخته گرفتار گردم (هر چند درخور نکوهش نباشد)، اين در حالى است که تو در ماوراى همه اين ها سرپرست و صاحب اختيار بخشش و منع هستى و تو بر هرچيزى توانايى.