خطبه 227
بخش اوّل
اَللَّهُمَّ إِنَّکَ آنَسُ آلاْنِسِينَ لِأَوْلِيَائِکَ، وَ أَحْضَرُهُمْ بِالْکِفَايَةِ لِلْمُتَوَکِّلِينَ عَلَيْکَ. تُشَاهِدُهُمْ فِي سَرَائِرِهِمْ، وَ تَطَّلِعُ عَلَيْهِمْ فِي ضَمَائِرِهِمْ، وَ تَعْلَمُ مَبْلَغَ بَصَائِرِهِمْ. فَأَسْرَارُهُمْ لَکَ مَکْشُوفَةٌ، وَ قُلُوبُهُمْ إِلَيْکَ مَلْهُوفَةٌ. إِنْ أَوْحَشَتْهُمُ آلْغُرْبَةُ آنَسَهُمْ ذِکْرُکَ، وَ إِنْ صُبَّتْ عَلَيْهِمْ آلْمَصَائِبُ لَجَؤُوا إِلَى آلْإِسْتِجَارَةِ بِکَ، عِلْماً بِأَنَّ أَزِمَّةَ آلْأُمُورِ بِيَدِکَ، وَ مَصَادِرَهَا عَنْ قَضَائِکَ.
پروردگارا! تو براى دوستانت بهترين مونسى و براى کسانى که بر تو توکّل کنند آماده ترين حلّال مشکلات. تو درون آن ها را مى بينى و از ضمير آنان آگاهى واز اندازه بينش عقل هاى آنان باخبرى. اسرار آنان بر تو مکشوف و قلوبشان سخت به تو مشتاق است. اگر غربت، آن ها را به وحشت اندازد ياد تو مونس تنهايى آن هاست و اگر مصائب و مشکلات، بر آنان فرو بارد به سوى تو پناه مى آورند، زيرا مى دانند که زمام تمام امور به دست (باکفايت) تو و سرچشمه همه آن ها در اختيار توست.
بخش دوم
اللَّهُمَّ إِنْ فَهِهْتُ عَنْ مَسْأَلَتِي، أَوْ عَمِيتُ عَنْ طِلْبَتِي، فَدُلَّنِي عَلَى مَصَالِحِي، وَ خُذْ بِقَلْبِي إِلَى مَرَاشِدِي، فَلَيْسَ ذلِکَ بِنُکْرٍ مِنْ هِدَايَاتِکَ، وَلابِبِدْعٍ مِنْ کِفَايَاتِکَ.
اللَّهُمَّ آحْمِلْنِي عَلَى عَفْوِکَ، وَ لا تَحْمِلْنِي عَلَى عَدْلِکَ.
خداوندا! اگر از بيان خواسته خود عاجز شوم يا در پيدا کردن راه ورسم درخواست خود نابينا گردم، تو مرا به مصالح خودم راهنمايى کن و قلبم را به سوى آنچه رشد و صلاح من است رهبرى فرما که اين کار از هدايت هاى تو دور نيست و برآوردن چنين خواسته هايى براى تو تازگى ندارد.
خداوندا! با عفو و بخشش خود با من رفتار کن و با عدل و دادگريت رفتار مکن.