خطبه 227

خطبه چیست؟ خطبه یا وعظ سخنی است برای تحریک مردم به انجام یا ترک عملی از طریق تحریک عواطف و اقناع آن‌ها. در واقع در خطابه پیش از آن که اندیشه و فکر افراد مورد خطاب باشد، احساسات و عواطف آن‌ها را مخاطب قرار می‌دهند. آیین سخنوری را خطابت می‌گویند.

وَمِن دُعَاءٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
يَلْجَأُ فيهِ إِلَى اللهِ لِيَهْدِيَهُ إلَى الرَّشادِ

از دعاهاى امام (عليه السلام) است
که در آن از خداوند تقاضاى هدايت به خير و صلاح مى کند.

بخش اوّل

اَللَّهُمَّ إِنَّکَ آنَسُ آلاْنِسِينَ لِأَوْلِيَائِکَ، وَ أَحْضَرُهُمْ بِالْکِفَايَةِ لِلْمُتَوَکِّلِينَ عَلَيْکَ. تُشَاهِدُهُمْ فِي سَرَائِرِهِمْ، وَ تَطَّلِعُ عَلَيْهِمْ فِي ضَمَائِرِهِمْ، وَ تَعْلَمُ مَبْلَغَ بَصَائِرِهِمْ. فَأَسْرَارُهُمْ لَکَ مَکْشُوفَةٌ، وَ قُلُوبُهُمْ إِلَيْکَ مَلْهُوفَةٌ. إِنْ أَوْحَشَتْهُمُ آلْغُرْبَةُ آنَسَهُمْ ذِکْرُکَ، وَ إِنْ صُبَّتْ عَلَيْهِمْ آلْمَصَائِبُ لَجَؤُوا إِلَى آلْإِسْتِجَارَةِ بِکَ، عِلْماً بِأَنَّ أَزِمَّةَ آلْأُمُورِ بِيَدِکَ، وَ مَصَادِرَهَا عَنْ قَضَائِکَ.

پروردگارا! تو براى دوستانت بهترين مونسى و براى کسانى که بر تو توکّل کنند آماده ترين حلّال مشکلات. تو درون آن ها را مى بينى و از ضمير آنان آگاهى واز اندازه بينش عقل هاى آنان باخبرى. اسرار آنان بر تو مکشوف و قلوبشان سخت به تو مشتاق است. اگر غربت، آن ها را به وحشت اندازد ياد تو مونس تنهايى آن هاست و اگر مصائب و مشکلات، بر آنان فرو بارد به سوى تو پناه مى آورند، زيرا مى دانند که زمام تمام امور به دست (باکفايت) تو و سرچشمه همه آن ها در اختيار توست.

بخش دوم

اللَّهُمَّ إِنْ فَهِهْتُ عَنْ مَسْأَلَتِي، أَوْ عَمِيتُ عَنْ طِلْبَتِي، فَدُلَّنِي عَلَى مَصَالِحِي، وَ خُذْ بِقَلْبِي إِلَى مَرَاشِدِي، فَلَيْسَ ذلِکَ بِنُکْرٍ مِنْ هِدَايَاتِکَ، وَلابِبِدْعٍ مِنْ کِفَايَاتِکَ.
اللَّهُمَّ آحْمِلْنِي عَلَى عَفْوِکَ، وَ لا تَحْمِلْنِي عَلَى عَدْلِکَ.

خداوندا! اگر از بيان خواسته خود عاجز شوم يا در پيدا کردن راه ورسم درخواست خود نابينا گردم، تو مرا به مصالح خودم راهنمايى کن و قلبم را به سوى آنچه رشد و صلاح من است رهبرى فرما که اين کار از هدايت هاى تو دور نيست و برآوردن چنين خواسته هايى براى تو تازگى ندارد.
خداوندا! با عفو و بخشش خود با من رفتار کن و با عدل و دادگريت رفتار مکن.