وَمِن کلامٍ لَهُ عَليهِ السَّلامُ
يُرِيدُ بِهِ بَعْضَ أصْحابِهِ
لِلّهِ بِلاءُ فُلانٍ فَلَقَدْ قَوَّمَ آلْأَوَدَ، وَ دَاوَى آلْعَمَدَ، وَ أَقَامَ آلسُّنَّةَ، وَخَلَّفَ آلْفِتْنَةَ! ذَهَبَ نَقِيَّ آلثَّوْبِ، قَلِيلَ آلْعَيْبِ. أَصَابَ خَيْرَهَا، وَ سَبَقَ شَرَّهَا. أَدَّى إلَى آللّهِ طَاعَتَهُ، وَ آتَّقَاهُ بِحَقِّهِ. رَحَلَ وَ تَرَکَهُمْ فِي طُرُقٍ مُتَشَعِّبَةٍ، لايَهْتَدِي بِهَا آلضَّالُّ، وَ لا يَسْتَيْقِنُ آلْمُهْتَدِي.

از سخنان امام (عليه السلام) است
درباره يکى از يارانش
خداوند دربرابر آزمايش هاى فلان کس پاداش خير دهد، که کژى ها را راست کرد و بيمارى ها را درمان نمود، سنّت پيامبر را برپا داشت و فتنه ها را پشت سر گذاشت، با جامه اى پاک و عيبى اندک از اين جهان رخت بربست، خير و نيکى آن را درک کرد و از شر و بدى آن رهايى يافت. وظيفه خود را دربرابر اطاعت خداوند انجام داد و حق تقواى الهى را به جا آورد. از جهان رفت و مردم را دربرابر راه هاى گوناگون وا گذاشت که نه گمراهان در آن هدايت مى يابند و نه جويندگان هدايت، راه خويش را با اطمينان پيدا مى کنند.